امشب هوای هلهله دارم؛ دَفَم کجاست؟ با آسمان ملازمه دارم مَهَم کجاست؟
آن باده ای که می کشد و زنده می کند عقل از سرم رباید و هوش از کفم کجاست؟
ما رهروان جاده ی تقدیر دلبریم زلفی که استخاره به تابش زنم کجاست؟
ما را ازل اسیر دل شب نوشته اند راهی که حصر گیسوی مه بشکنم کجاست؟
با دیگران حدیث غم خود نمی کنم گوشی که بشنود غزل هر شبم کجاست؟
ماهی به بحر لطف مهیم و گهی شگفت در جستجو که آب حیات و یمم کجاست؟
جز مسلکی که شام بدان یار ما خوش است ما را مرام و مسلک و میل و صنم کجاست؟
امشب به میگساری خود سر کنیم و ماه پرسد که آن پریِ خمار حرم کجاست؟
محمد مهدی تهرانی
